اهمیت دادن به خویشتن یک خصوصیت بارز در نهاد هر انسانی است.این ویژگی آدمی یک مسئله روان شناختی بسیار مهمی است که کودک,جوان,میانسال,پیر,فردعادی یا متوسط,فقیر ,دارا,دانشمند,معلم,استاد و...نمی شناسد.احساس مهم بودن با شخصیت هر فردی گره خورده و بنابراین بسیار حساس می باشد.
همین احساس مهم بودن است که باعث بروز خلاقیت ها,ابتکارات,نظریه پردازی ها,تلاش بیشتر جهت کشف قوانین طبیعت,افزایش موفقیت های اقتصادی و تجاری,گسترش فناوری,رقابت دانشمندان و فیلسوفان و ...جهت بسط تئوری ها و نظریه هایشان می گردد.
اهمیت دادن به خود ازنظر رفتاری بسیار مهم بوده و از دو جنبه فردی و اجتماعی قابل بررسی است:
ازنظر فردی احساس مهم بودن درحد اعتدال پسندیده است ولی اگر به خودشیفتگی بیانجامد به معنای خروج از اعتدال و درحقیقت یک نوع بیماری است. از جنبه اجتماعی مسئله "احساس مهم بودن" به ما متذکر می شود که در برخورد با دیگران رعایت ادب و احترام را به همنوع درنظر بگیریم.از این طریق هم پایبندی خود را به اخلاق نشان می دهیم و هم با دادن شخصیت به دیگران و رضایت مندی حس درونی آنها از جبهه گیری آنان نسبت به خود جلوگیری می کنیم.
همین احساس مهم بودن است که باعث بروز خلاقیت ها,ابتکارات,نظریه پردازی ها,تلاش بیشتر جهت کشف قوانین طبیعت,افزایش موفقیت های اقتصادی و تجاری,گسترش فناوری,رقابت دانشمندان و فیلسوفان و ...جهت بسط تئوری ها و نظریه هایشان می گردد.
اهمیت دادن به خود ازنظر رفتاری بسیار مهم بوده و از دو جنبه فردی و اجتماعی قابل بررسی است:
ازنظر فردی احساس مهم بودن درحد اعتدال پسندیده است ولی اگر به خودشیفتگی بیانجامد به معنای خروج از اعتدال و درحقیقت یک نوع بیماری است. از جنبه اجتماعی مسئله "احساس مهم بودن" به ما متذکر می شود که در برخورد با دیگران رعایت ادب و احترام را به همنوع درنظر بگیریم.از این طریق هم پایبندی خود را به اخلاق نشان می دهیم و هم با دادن شخصیت به دیگران و رضایت مندی حس درونی آنها از جبهه گیری آنان نسبت به خود جلوگیری می کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر